مبطلات روزه: اول: خوردن و آشامیدن
مسأله: اگر روزه‌دار با التفات به این که روزه است، عمدا چیزى بخورد یا بیاشامد، روزه او باطل مى‌شود، چه خوردن و آشامیدن آن چیز معمول باشد مثل نان و آب، چه معمول نباشد مثل خاک و چه کم باشد یا زیاد.
مسأله: اگر روزه‌دار از روی سهو و از روی فراموشی، چیزى بخورد یا بیاشامد، روزه‌اش باطل نمى‌شود.
مسأله: اگر موقعى که مشغول غذا خوردن است بفهمد صبح شده یا بفهمد که روزه بوده است، باید لقمه را از دهان بیرون آورد و چنان‌چه عمدا فرو برد روزه‌اش باطل است و کفاره هم بر او واجب مى‌شود.
مسأله: استفاده روزه‌دار از آمپول‌ها و سرم‌ها، از هر نوعی که باشد، بلا اشکال است و روزه را باطل نمی‌کند.
مسأله: استعمال از اسپری که برای تنفس استفاده می‌شود در صورتی بلا اشکال است که فقط وارد ریه شود و نیز داروهایی که به بینی ریخته می‌شود اگر به حلق نرسد.
مسأله: استعمال داروهایی که که در چشم و گوش ریخته می‌شود، مبطل روزه نیست، حتی اگر مزه آن به گلو برسد.
مسأله: اگر روزه‌دار چیزى را که لاى دندان مانده است عمدا فرو ببرد، روزه‌اش باطل مى‌شود.
مسأله: کسى که مى‌خواهد روزه بگیرد، لازم نیست پیش از اذان دندان‌هایش را خلال کند، ولى اگر بداند غذایى که لاى دندان مانده در روز فرو مى‌رود چنان‌چه خلال نکند و چیزى از آن فرو رود، روزه‌اش باطل مى‌شود.
مسأله: فرو بردن آب دهان، اگر چه به واسطه خیال کردن ترشى و مانند آن در دهان جمع شده باشد، روزه را باطل نمى‌کند.
مسأله: چشیدن غذا روزه را باطل نمی‌کند، البته به شرط آن‌که مقداری از غذا، ولو اندک، بلعیده نشود.
مسأله: فرو بردن اخلاط سر و سینه، حتی اگر به فضای دهان رسیده باشد نیز روزه را باطل نمی‌کند.
مسأله: اگر روزه‌دار به قدرى تشنه شود که بر جان خود بترسد یا بیم از بیمار شدن داشته باشد، واجب است به اندازه‌اى که از خوف نجات پیدا کند، آب بیاشامد و روزه او باطل نمى‌شود.
مسأله: جویدن غذا براى بچه یا پرنده و چشیدن غذا و مانند این‌ها که معمولا به حلق نمى‌رسد، اگر چه اتفاقا به حلق برسد، روزه را باطل نمى‌کند، ولى اگر انسان از اول بداند که به حلق مى‌رسد چنان‌چه فرو رود، روزه‌اش باطل مى‌شود و باید قضاى آن را بگیرد و کفاره هم بر او واجب است.
مسأله: انسان نمى‌تواند براى هر ضعفی، روزه را بخورد، ولى اگر ضعف او به قدرى است که معمولا نمى‌شود آن را تحمل کرد، خوردن روزه اشکال ندارد اما اگر ماه رمضان است بهتر در ادامه روز از مبطلات روزه خودداری کرده و لازم است قضای آن روز را نیز به جا آورد.
